Yaşlı, yorgun kağıt parçası

İhtiyar gözlerle kalamine baktı, usulca çekmeceyi açıp eski saman kağıdına yazılmış sözleri ezber etti, tekrardan... Sonrasında yadigar kalemi notuna iliştirip cebine attı... Sigara yaktı, içerken gözlerinde geçmiş damlıyordu usulca... Ayağa kalkarken biraz zorlandı, balkona attı... Yağmur çiseliyen duvarların önünde kucak açtı berekete... İlk sözcüğü "Yaşama sebebimi kayıp ettim" oldu ve kendini gecenin kör boşluğunda yağmurun karanlığında uzaklaştı hayatlardan...

Bende ki yorgunluk...

Hakikat ise yaşam, ölüm sadece yorgunluktan ibaretse, sanırım bu bendeki durgunluk sadece yorgunluk.
Dünyaya geldikten sonra yorulmaya başlarız,her ayrılık, fazladan bir umut omuzlara binerken zamana yenik düşer şarkılar, yaşarız yaşlanırız usulca.Günler geçerken topyekün, bazı umutların rengi solar, bazı kareler artık konuşur, son nefesteki ağırlık bedene fazladır, taşınmaz, orada bırakılır hayaller, umutlar ve bir sürü aşk... Bırakmadan hepsini tartarız teker teker, ne kadar da ağırlardır, kaç zamandır yanınızda yoldaş arada sırdaş olmuştur zaman...

Taki bitene kadar...